Inleiding, woensdag 22 september

De buitenlandse Nordic Walking reis zou oorspronkelijk april 2020 plaatsvinden en werd twee keer uitgesteld door het Coronavirus. Eindelijk in september 2021 gaan we naar Gran Canaria.

In de afgelopen anderhalf jaar is de samenstelling van de groep ook aan verandering onderhevig geweest: Els, Edwin, Louise, Jantje, Pieter, Peter H, Jeanne, Peter M, Wilma, Edmond, Joke, René, Karin,

Henk en Gerda.

We hebben apps gedownload en formulieren ingevuld. Alles digitaal, inclusief het inchecken via de app.

Vannacht om 04.15 staat de taxi voor de deur.

En nu gaan we eindelijk op stap, gezond en wel, met mondkapjes op in het vliegtuig.

 

Gran  Cranaria van 23 september t/m 30 september

 Donderdag 23 september

We zijn met z’n allen netjes om 05.00 op het vliegveld van Rotterdam the Hague.

Door de regels van Corona staat er buiten al een rij en is het achteraan sluiten.

In groepjes kunnen we naar binnen. Controle, bagage en de douane gaan heel soepel, om 5.30 uur kunnen we al aan de koffie.

Precies om 7.00 uur vertrekt het vliegtuig We zijn met z’n allen gelukkig in het vliegtuig op weg naar Gran Canaria.

Iedereen zit met  een mondkapje op en de helft van de groep heeft elkaar nog niet kunnen begroeten. Dat voelt best vreemd aan. Gelukkig mag je iets eten of drinken, waardoor het mondkapje afgaat.

Na 4,5 uur landt het vliegtuig netjes op het eiland Gran Canaria. In no time is de bagage op de band en gaan we vervolgens gezamenlijk door de douane. Het spannends is of de QR codes die we aangemaakt hebben, goed worden gescand door de douane.

Het ophalen van de auto’s  gaat dit keer zonder problemen. Na een korte rit wacht een contactpersoon (Santiago) op een meeting point, die de weg naar Finca Oase voor ons uit rijdt;

Dat blijkt nodig, want de weg  naar de Finca is erg steil en smal en bovendien kunnen we met een code ons toegang verschaffen tot de Finca. En ook weer verlaten.

Geen code, geen deur die openschuift. Het terrein is goed beveiligd. Dat is erg prettig. We zijn de enige bewoners voor deze week.

Om 13.00 uur zijn we in de appartementen en villa’s en de bagage uitgepakt.

Om 14.30 zijn we in de auto’s gestapt, op weg naar wandeling 68.

Het is een korte wandeling, Cuatro Puertas, een oud Canarische vesting en een heilige berg voor de oerinwoners. Tijdens de rotswandeling zie je goed de rotsvesting. De kust werd van hieruit bewaakt.

Na de wandeling hebben we de plaatselijke Spar overvallen en veel boodschappen gedaan.

 

We zitten in twee villa’s en de rest in appartementen, met weinig restaurants in de buurt. Een uitnodigend zwembad, het kan slechter. 

Na de boodschappen zijn een aantal het heerlijke zwemwater ingedoken, of met een  bommetje, of er netjes ingelopen.

Anderen gaan borrelen met elkaar of blijven wat drinken op het eigen terras blijven. Net waar je zin in hebt.

Om 18.30 geeft Gerda het sein ‘ik ga beginnen’ en koken we met z’n allen.

Er is een grote buitenkeuken, plaats genoeg voor iedereen die helpt en dat is buitengewoon gezellig en leuk. Naast de keuken is de eetkamer waar we lekker binnen kunnen eten. Het is intussen net iets te fris geworden.  Voor het toetje wordt gezorgd en daarna koffie met hier en daar een slok of slokje whisky. Tegen 21.30 zijn we opgestapt.

Want het was een lange dag, maar de vakantie is goed begonnen en we zijn heel erg blij dat we überhaupt op vakantie zijn.

 

 

 

Boven de rotsvesting.  Onder weids panorama, van hieruit bewaakte men de kust.

 

Vrijdag 25 september

Vandaag is Peter 71 jaar en Henk en Gerda 45 jaar getrouwd.

Je wordt wakker met hanen die kraaien en honden die blaffen. De hanen laten zich tegen zevenen horen de honden hoor je de hele nacht door. Het is niet heel erg hinderlijk, want het is ver weg.

 

 

 

Vanuit het balkon genomen, bij zonsopgang.

 

We hebben vanmorgen rustig aan gedaan en zijn pas om 10.30 vertrokken naar gehucht Cases de Bandama.

Daar gaan we wandeling 63 en 64 doen.  

Eerst wandeling 63, de vulkaankrater Bandama in ruste (1800 jaar geleden was de laatste vulkanische activiteit).

We zijn de camino fondo de la caldera afgedaald, ruim 200 meter diep. Het is voornamelijk lava gruis. Het is een lastig pad, waar je makkelijk wegglijdt.

 

René werd vandaag niet lekker en is uitgegleden. We hebben het wat rustiger aan gedaan. Het is wat drukkend en warm en misschien zijn we nog niet voldoende geacclimatiseerd. Gelukkig trok René in de loop van de dag weer bij.

 

 

 

 

Boven foto van de Mirador del Cornical.

Onder lunch bij de druivenpers en hoeve.

 

Na de mirador lopen we al glijdend verder naar beneden en vind je een druivenpers een oude grote hoeve, beiden al lang niet meer in gebruik. 

 

Daar hebben we gerust en wat gegeten.

Daarna zijn we verder gelopen. Eerst nog naar de tweede dorsplaats en vervolgens weer omhoog.

Eerst nog weer gerust, want het was een pittige tocht en het is drukkend weer.

Na het rusten zijn we langs de bovenste krater rand van de Bandama gaan lopen.

De tocht zou makkelijk moeten zijn, althans zo staat het omschreven.

Via een paadje zijn we omhoog gegaan en omlaag. We hoefden niet te klimmen, maar het bleek toch pittig. Vooral door de hoogteverschillen en het drukkende weer.

Maar een prachtige wandeling. Diep beneden de krater, voor je in de verte de zee. Op een gegeven moment loop je op een smal lava pad omhoog, aan weerszijden hellend naar beneden.

Jeanne bleef op een gegeven moment staan en vroeg zich af waar we terecht zouden komen, wanneer we onverhoopt toch een uitglijder zouden maken.

Dat was de weg.

Op het bovenste punt hebben we op elkaar gewacht. Ik zag Wilma, Karin en Joke dansen en zingen. Het lied ‘dansen op de Vulkaan’ van de Dijk.

Daarna was het nog een ruim kwartier lopen voor we weer boven op de weg uitkwamen.

 

 

Boven op de rand van de vulkaan, met uitzicht op zee.

Onder lopen op de rand, die naar de weg leidt.

 

We hebben op elkaar gewacht en uitgerust.  In groepjes zijn we naar de auto gelopen, omdat we op de weg liepen.

En wat een dorst, gelukkig konden we bij een tentje wat drinken.

Peter, Henk en Gerda hebben getrakteerd, vanwege hun feestelijkheden.

De auto van Jeanne, Peter, Peter, Henk en Gerda is boodschappen gaan doen, ook voor de anderen, die nog wat nodig hadden.

De anderen zijn gaan zwemmen, zonnen of wat dan ook.

Om 20.00 zijn we gaan rijden naar Tasca La Caldera, een bistro. Dat werd later, omdat er niet aan de mondkapjes was gedacht.

Nu wil de humor, dat we 25 minuten later aankwamen vanwege de mondkapjes, maar dat alleen Els met het mondkapje op naar binnen liep en de rest er achter aan, zoals een kip zonder kop, in dit geval zonder

mondkapje. We liepen met z’n allen zo dat restaurant binnen. We hebben er erg om gelachen.

Maar dit kan wel beter.

Vervolgens was er de hilariteit van het drinken bestellen en het eten. We hebben veel plezier gehad, zowel met de obers als de kok en we hebben lekker gegeten. Fantastisch mals vlees en een giga Tbone steak.

Hetzelfde drietal wat eerder vernoemd is vandaag heeft de drank getrakteerd.

Weer terug naar Finca Oasis en daar hebben we bij Peter en René op hun terras nagetafeld. Het was een prachtige dag, met behoorlijk wat inspanning en dikke pret.

 

 

Zaterdag 25 september

Vandaag hebben we wandeling 1 gedaan, van het Rother wandelboekje, rond de Roque Nublo (wolken rots).

We zijn redelijk op tijd vertrokken, omdat de tocht naar boven een uur duurt met de auto.

Het was een prachtige tocht en op een gegeven moment waren we zo hoog, dat we boven de wolken uitkwamen

Na ongeveer drie kwartier zetten we de auto’s stil bij een Mirador.

Het was een prachtig uitzicht. Maar, de nood was ook hoog. Ladies first en de meesten van ons, liepen een bospad in, om te constateren dat velen ons voor waren gegaan. Daarna de mannen. Die stonden op ons te wachten.

Verder nu naar het beginpunt van de tocht, La Goleta.

De tocht naar de Nublo kon beginnen. Het is een mooie tocht, met toch wel klimmetjes erin. Voordat we bij het plateau van de Nublo komen, liep Jeanne tegen een tak. Het was net wat te laag en met petje op, was de tak niet te zien.  Gelukkig viel Jeanne naar achteren op haar rugzak en niet opzij.  Het had anders kunnen aflopen. We zijn doorgelopen tot aan het platte plateau.

 

 

 

Het einddoel is natuurlijk wel de Nublo. 

Om daar te komen, begint het echte klim werk  met handen en voeten. De stokken hebben we ergens laten staan.

Als beloning is er een fantastisch mooi uitzicht, bovenop de hoogste berg van Gran Canaria.

 

 

Deze vier dames waren er als eerste.

 

We hebben een andere weg teruggenomen, omdat Wilma anders een weg vier keer  had moeten lopen. Twee keer heen en weer. Dat was geen optie.  Hierdoor kwamen we de “Monnik” tegen.

Deze rotspartij is zo vernoemd vanwege zijn silhouet.

 

Na de wandeling zijn we zijn boodschappen gaan doen voor morgen, het is dan zondag en het is niet zeker of er dan nog winkels open zijn.

Jeanne en Gerda staan bij de kaas en vragen zich af welke kaas ze nemen, voor bij de borrel. We krijgen een tip van een local, om het zo maar te zeggen. Dat hebben we gedaan. Kaas van het eiland en dat eet je op een beschuitje.  Het blijkt een goede tip te zijn. Het is alleen niet voor vandaag.

Want vanavond eten we in een visrestaurant.  Het is aan de haven en we dachten dat we uitzicht hebben op zee.

We zitten wel in de haven, maar meer in een loods en naast een scheepswerf, lijkt wel. Bij zonsondergang heeft het toch wel iets en het was goed klaar gemaakt.

Een enorme vis is er voor ons gegrild. Een Sama Canaria. Daar hebben we met z’n vijftienen heerlijk van gegeten. 

Het restaurant

 

Terug naar de Finca met de auto’s en Henk en Edwin hebben nog een slaapmutsje genomen, in de vorm van een whisky. De rest is terug gegaan, naar hun eigen stek.

 

Zondag 26 september

 

 

Er zijn veel katten hier, vooral kleintjes en hele kleintjes. Het is zo leuk.

Ze komen ook de keuken in en dat is wat minder. We koken mer de deuren dicht, nu.

 

Vandaag hebben we wandeling 44 gedaan. De ‘Sahara’ van Gran Canaria. Beginpunt is Maspalomas.

Het is een goed half uur rijden, dat valt mee, maar wel 08.00 de deur uit.

Vanwege de warmte is het verstandiger om of vroeg, of in de namiddag te lopen.

Het is de ochtend geworden.

Een prachtig en breed strand met wandelende duinen. Omdat het nog vroeg is en de zon half op weg, vormen zich mooie schaduwen over de duinen. Het was fraai.

We hebben de auto’s in een parkeergarage kunnen zetten.

In de parkeergarage hebben  de dames hun badpak aangetrokken.  Vandaar uit zijn we het strand op gegaan, bij de vuurtoren, Balneario.

En dan kom je ook de zandsculptures tegen.

 

4 km.  strand. Voor punta de Maspalomas zijn we gaan zwemmen.

Er waren hoge golven en we zijn allemaal de zee in gegaan.

Daarna opdrogen en een boterhammetje eten. Na ongeveer een half uur zijn we verder gaan lopen.

Bij kiosk nr. 2 zijn we van het strand af gegaan en na het drinken van een kop koffie weer verder over de trappen naar de Strandpromenade Paseo Costa Canaria.

We hebben allemaal geld in onze gezamenlijke pot gelegd en de pot is door Jeanne beheerd. We hebben koffie gedronken vanuit de pot. Het was Jeanne die betaalde.

De ober noemde haar kapitalistische “mamma Mia”.

 

 

We zijn over de hoge promenade terug gaan lopen naar Maspalomas, halverwege konden we het strand op en zijn door paaltjes terug gegaan.

De wandelende duinen.

Eenmaal terug in de Finca is het zwemmen en heel eventjes bijkomen.

Henk  is om 17.15 begonnen om de barbecue voor te bereiden. En wat duurde het lang voordat de kooltjes brandden. Gelukkig wapperde Edmond en Edwin fanatiek om het vuur aan te wakkeren.

Jeanne en Gerda hebben de borrel voorbereid, het was even wennen.

Er is een tafel bij Peter en Rene vandaan gehaald, stoelen worden aangesleept. Borden met kaas en ander lekkers ging over en weer. Erg gezellig.

Daarna is Henk gaan barbecueën en  de chef koks doken de keuken in, met veel hulp, stond er een gezonde en lekkere maaltijd op tafel. Peter H. had de wijn uitgezocht. Dessert was gemaakt door Joke en Karin. Koffie/thee, chocola en de whisky kwam op tafel. Dat was het moment dat we de tafels aan elkaar hebben geschoven. En dat was veel beter, dat is zo een paar dagen blijven staan.

 

 

Maandag 27 september

Vandaag hebben we wandeling 69 gedaan.

Barranco de los Cernicalos, ofwel “kloof van de Torenvalken”.

Dit is het enige punt op het eiland waar beekjes het hele jaar door op twee plekken over de rotsen bruisen.

We noemen deze wandeling zelf de “ Takkenwandeling “, want het was oppassen geblazen. Erover heen of er onder door. Of er tegen aan, zoals Edwin en Henk. Henk heeft een blessure opgelopen, maar heeft daar mee wel verder kunnen lopen. Met pijnstillers, dat wel. Ook voor de rest van de week.

We lopen steeds langs beekjes, ook wanneer je hoog in de rotsen moet klimmen  dan nog hoor je het water. We lopen veelal door bamboe of hangen eraan, dachten we.

Het blijkt de volgende dag dat het rietsuiker was. Boven ons horen en zien we de valken en de buizerds cirkelen.

Op een gegeven moment is er een splitsing. We kunnen boven of onderlangs, werd gezegd. Klimmen is toch makkelijker dan dalen, dus een groot deel ging boven langs. Later bleek dat Edwin beneden langs was gegaan, die zijn we kwijt geraakt, samen met René.  Dat was niet erg, want het was een heen en weertje. Bij een waterval met rotspartijen zijn we we gaan lunchen. Bleek dat Edwin, René en Pieter boven ons zaten. Pieter en Peter H. zijn naar boven geklommen. Peter H. was op een gegeven moment weer bij ons. Hoe hij dat heeft gedaan, geen idee.Na het eten van onze lunch, hebben we ons weer bij Edwin kunnen voegen en waren we weer compleet. 

We konden verder klimmen en nog meer watervallen zien, maar het staat omschreven als gevaarlijk. We hebben er zelfs niet over nagedacht. De weg terug was toch weer anders en moeilijk begaanbaar.

 

 

 

 

Boven het eerste watervalletje. De foto daaronder, lunch bij de tweede waterval.

 

Daar konden we niet verder. En daar zaten Edwin, met Rene en Pieter boven ons. Zij hoorden ons wel. Maar door de waterval konden wij hen totaal niet verstaan.

We hebben verder zonder kleerscheuren de auto’s bereikt en zijn aansluitend boodschappen gaan doen. Nog wat aanvulling voor vanavond en vast voor woensdag inslaan.  Nu kregen Jeanne en ik hulp bij het uitzoeken van lekkere taart, voor bij de koffie. Voor de laatste avond. Het was zo leuk om boodschappen te doen. We hebben heel veel hulp gekregen.

En weer zwemmen, verder hetzelfde recept als gisteravond. We waren nu wel moe en zijn iets eerder naar bed gegaan. Hetzelfde groepje heeft ook weer voor het eten gezorgd.

 

 

Dinsdag 28 september

Vanmorgen zijn we naar Las Palmas gereden. We hebben de auto’s eerst op een  parkeerplaats bij de rum distilleerderij  Arehucas gezet in het dorpje Arucas, vlakbij Las Palmas.

We hadden eerst nog tijd voor een kopje koffie met een stukje taart.  Na de taart zijn we wat gaan wandelen en verkennen. Veel tijd was er niet. Het is wel gelukt om een sigaar te kopen voor Peter M. 

In de hoop dat hij smaakt. En terug naar de distilleerderij. Gisteren liepen we door de rietsuiker. Vandaag hoorden we dat rum van rietsuiker wordt gemaakt.

Het is een uur durende rondleiding inclusief proeven. We mogen vier smaken persoonlijk uitzoeken. Het is erg leuk en zeker weer wat geleerd, maar tegen lunchtijd vier smaken proeven, tja. We zijn maar meteen gaan eten daarna, voordat we doorrijden naar Las Palmas.

 

 

Daar hebben we de auto’s in de garage gezet en zijn we wandeling 61 gaan doen.

Ronde om de Bahia del Confitel

Zonder stokken en niet iedereen heeft wandelschoenen aan. 

De tocht duurde twee uur en staat genoteerd als makkelijk.  Hier en daar was het toch wel uitkijken waar je liep en vooral hoe.

 

We zijn gestart in La Puntilla en het grootse gedeelte liep  over hard lavagesteente.

Maar eerst weer wat eten aan het begin van de wandeling.

Las Palmas heet ook de stad van de twee zeeën.

Links de havenbaai, met kranen en oceaanreuzen. Rechts de weidse baai las canteras. Daar hebben we ook even gezwommen en sommigen van ons zijn een uurtje daar gaan uitrusten.

Eerst de wandeling. Die is pittiger dan gedacht. Karin en Gerda zijn hand in hand na het kruis verder gegaan, naar beneden. Het werkte perfect. Bij gebrek aan stokken was dit de oplossing.

 

Na dit alles zijn we gaan eten in een vis en vlees restaurant. We namen met z’n allen een menuutje, maar het was belangrijk om rap te reageren, wanneer je geen vis wilde. We kunnen ons niet heugen dat er naar gevraagd is. Aan de andere kant, onze Spaans is belabberd, misschien hebben we het gemist.

Het was verder prima eten en we zaten nu wel aan zee.

 

Woensdag 29 september

Het is vandaag alweer de laatste dag.

 

 

Els en Edwin zwommen iedere ochtend trouw hun baantjes.

 

Vandaag hebben we wandeling 65 gedaan.

De Atalaya-ronde. We noemen deze route ook wel de honden route.

Praktisch de hele route waar we langs komen blaften de honden. Ik weet zeker dat dit de honden zijn, die we ’s nachts ook horen. We lopen ook langs onze hanen, zeg maar. En een kudde geiten, maar die horen we niet.

Op een gegeven moment liepen we langs een schattig hondje, dat niet blafte. We waren al helemaal van oh, wat lief. Tot we voorbij waren. Er kwam wel een lief blafje uit, dat wel.

 

Deze route gaat door de kloof van Goteras naar het keramiekcentrum.

We starten weer in Bandana, net zoals op de eerste dag.

We hebben een weids uitzicht en moeten soms weer voorzichtig zijn, vanwege het lava gruis.

Er zijn stevige klimmertjes, maar wel over asfalt of beton. We komen langs een kapelletje

En eten een boterhammetje bij Ermita del Carmen, een neogotisch opgepepte kapel uit 1974, daarna lopen we verder naar het Keramiek centrum.

 

Hierna beginnen de haarspeldbochten op weg naar het keramiekcentrum.

 

De pottenbakker Pancho is er ooit mee gestart. Met keramiek verwacht je eigenlijk een kleurig palet op de potten. Dat was niet het geval. Alle potten hebben een terracotta kleur. Het is ook een museum en dat is heel interessant. En er is een enthousiaste verteller, heel leuk.

 

Onderweg naar het eindpunt, hoorden we  “bof” en kreeg Wilma een kussen voor haar voeten neergegooid. Daarna volgden een pyjama en nog twee kussens. We zijn maar gauw doorgelopen.

 

Jeanne en Peter zijn vandaag niet meegegaan.

Het was nodig om een dagje bij te komen.

Na de wandeling zijn we weer terug gegaan en zijn we vrij vroeg weer binnen.

Eerst even zwemmen. En gewoon op een strandstoel liggen. 

Op tijd borrelen, met z’n allen eten koken. Koffers inpakken en de laatste snif borrel.

En ja, dan is het bedtijd en vroeg weer op, want om 08.30 gingen we voor de laatste keer door de poort.

Op het vliegveld, liep alles van een leien dakje, evenals de vlucht en de taxi’s. Om 18.00 stapten we ons huis binnen.  Donderdag 30 september….

 

Wat het is toch weer een geweldige intensieve vakantie.

 

Els en Edwin,

 

Het was weer een top vakantie.

En erg gezellig met koken, zwemmen, wandelen, boodschappen doen, borrelen, klimmem, glijden, trachten te slapen en nog veel meer.

We zijn er compleet met z’n allen uitgeweest en alles liep gesmeerd.

 

Dank daarvoor

 

 

Gerda Kop