Andalusië van dinsdag 2 oktober t/m dinsdag 9 oktober 2018

 

Met Els, Edwin, Elly, Lenneke, Karin, Louise, Peet V., Peter H., Anton, René V, Edmond, Jeanne en Peter, Paulien en Louis, Gabriela en Klaus, Lize en René, Henk en Gerda

 

Vanmorgen om 05.50 werden we opgehaald door de taxibus. Gabriela, Klaus, Lize en René zaten al in de taxibus. Om 06.15 was iedereen op Rotterdam - The Hague Airport. We hebben de koffers ingeleverd, koffie gedronken en zijn met de bus, in de regen, naar het vliegtuig gereden. We vertrokken 20 minuten later, omdat er nog twee passagiers kwamen.

 

Om half elf landden we op Airport Malaga.

Uit het vliegtuig komen en de koffers in ontvangst nemen, hebben we nog nooit zo snel meegemaakt. En dan nu de auto’s ophalen. We hadden vijf auto’s. Twee auto’s werden boven opgehaald, zeg maar. Dat ging feilloos bleek achteraf. Drie auto’s zijn beneden opgehaald, waarvan twee niet helemaal goed gingen. De auto van René had een halve tank, die van Henk had zelfs een lege tank. Allebei werden ze van het kastje naar de muur gestuurd. De auto van Henk met passagiers was pas om 14.00 in Finca El Moralejo, nabij het plaatsje Tolox. In het gebied van de Sierra de las Nieves.

De auto van René was een kwartier eerder.

We kregen een heerlijke salade als lunch. We zijn eigenlijk net zo lang met de auto bezig geweest, als met dat hele vliegen.  Eer we weg konden rijden was het nodig om te tanken, we zouden anders niet ver komen.

De salade, die vloog naar binnen. We zijn naar de huisjes gebracht. De dames hadden het huisje Vincent als onderkomen. Lize en René verbleven in Bernard. Gabriela en Klaus zaten in Anton Pieck. De naam zegt het al, zij hadden het kleinste huisje. Kamer met bed, waar je net omheen kon lopen. En een badkamertje. Heel functioneel. Wel met een patio, een buitenplaats.

De rest zat in het grote huis San Jacinto. De heren beneden, met Paulien en Louis. Jeanne en Peter, Edmond, Henk en Gerda, hadden hun kamers een etage hoger. Met een enorme gezamenlijke ruimte en veranda, met een prachtig uitzicht, over de bergen van de Sierra de Las Nieves. Hier willen we voorlopig niet meer weg en dat hoeft ook niet, want we zijn er net.

Prima kamers en iedereen heeft een eigen badkamer. Els en Edwin ook, maar die slapen in de Torenkamer. Het is geen kamer te noemen. Je loopt de wenteltrap op naar boven, in de toren. En dan heb je daar een soort van vliering met alleen en gelukkig, een tweepersoonsbed.  En verder niets. Leven uit de koffer. En hun badkamer ligt dan weer op onze etage. Hopelijk horen we geen kabaal in de nacht, want dat zou betekenen, dat er één van de trap af valt. Aan de andere kant, moeten wij ons ook netjes gedragen, want ze horen alles natuurlijk.

Om 16.00 was het verzamelen voor een verkenningswandeling, in de omgeving. En meteen een warming up, voor de hele week.

De afdaling was pittig en naar boven, ook. Dat is wel prettiger, maar een goede conditie is wel nodig, of er wat langer over doen mag natuurlijk ook.

Dit is de vakantie van de waterkrachtcentrales. In dit gebied komen we er veel tegen. Bij deze plek was het een oude, die niet meer werkt.

Het was een mooie en best wel pittge wandeling. We konden vast wennen aan het klimaat.

Het was toch wel een wandeling van ruim twee uur en we waren toe aan drinken in ons gezamenlijk onderkomen voor de komende week, Finca el Moralejo.

Naar de appartementen om op te frissen en weer terug naar ons onderkomen. We zitten hier zo geweldig. Er is een overkoepelend dak. We zijn de hele dag buiten, behalve wanneer we slapen.

Het eten is ook fantastisch, vandaag hebben we paëlla gegeten. En we hebben weer onbedaarlijk gelachen, mede ook doordat Els haar cursus cognitieve fitness op Henk uitprobeert en Henk dat weer op de groep oefent.

Om 22.00 zijn we naar onze appartementen gegaan.

Ondanks de slechte start met de auto’s is de dag prima geëindigd.

 

Woensdag 3 oktober

 

Ik ben vroeg opgestaan. Omdat ik op het terras wil zitten en genieten van het donker naar licht zien worden. Dat kan in oktober.

Vandaag hebben  we om 08.30 ontbeten en we vertrokken om 10.00 naar “Boven de daken van Marbella”. Route 19 uit het rohter boekje, naar het plaatsje Ojén. Daar zijn we de bergen in gereden.

We reden met vijf auto’s en hoopten bij elkaar te kunnen blijven, maar dat blijkt toch lastig.

Nummer twee en drie volgden uiteraard nummer één. Die gingen niet fout, maar namen een andere weg. Alhoewel de meningen daarover verdeeld waren. Dan nummer vier en vijf. Waardoor we elkaar uit het oog verloren en de twee groepen auto’s beiden op een andere parkeerplaats stonden.

Dan kan je lang wachten. Op een gegeven moment hoorden we roepen, onze groep stond beneden. Karin was naar beneden gelopen en hoorde ons lawaai maken. Zij riep naar ons, dat hun groep al boven stond. Wij zijn in de auto’s gestapt en naar boven gereden.

We zijn aan een ruim vier uur durende wandeling begonnen. Het hoogteverschil is 450 meter. Het was zeker een spannende wandeling.

We zijn rustig begonnen, na een half uur werd het wat pittiger, omhoog en over rotsen. Na een uur was het bananen tijd, of wat anders eten. We kunnen iedere dag onze lunch zelf klaar maken en meenemen. Daarna begon het. Het was prachtig en het kostte een behoorlijke inspanning van bijna iedereen. Een enkele in de groep loopt heel erg makkelijk, bijvoorbeeld onze filmer Peter.

Hij haalt me twee keer in. Maakt opnames tussendoor alsof het niets is.

Op een gegeven moment loop je op een bergkam met links de zee en rechts bergen. Fantastisch mooi. We zijn richting La Concha gelopen en we wilden naar een bepaald punt, die op 450 meter hoger lag. Dat hebben we niet gehaald.

We hebben met z’n allen geluncht om ongeveer 12.30.

Daarna zijn er vier teruggegaan. De rest ging door. We hadden de poles natuurlijk bij ons, de ene keer waren we er blij mee, maar soms waren er momenten, dat ik ze afdeed en naar beneden liet glijden, omdat ik handen en voeten nodig had. Soms was er geen pad. Klimmen over rotsen, met de stokken in een hand. Of vast houden aan in de rots geankerde kettingen. Het was nodig om geconcentreerd te lopen, struikelen of uitglijden kon je niet veroorloven in dit gebied.

Op een gegeven moment waren we bij een kam aangekomen, waar de snelle lopers al verder waren gelopen naar het punt, dan de bedoeling was.

De tweede groep besloot om terug te keren, na wat gegeten te hebben. We moesten namelijk ook nog terug. Achteraf hadden we het zwaarste gehad, maar dat weet je niet en we durfden het niet aan. De snelle lopers hebben genoten van het uitzicht, wanneer de wolken er niet waren. De bewolking kwam opzetten, waardoor het koud werd. Daar waren we niet op gekleed.

De terugweg was net zo moeilijk natuurlijk als de heenweg, want het was dezelfde weg. En ook met dit groepje heb je verschillen, want de één gaat nu eenmaal harder dan de ander.

We hebben onderweg enorm gelachen, om allerlei uitspraken, die werden gelanceerd.

Bijvoorbeeld scheetklaar staan, wanneer je vertelt, dat je jezelf ruikt. De ander vraagt of het pruttelt. Het antwoord is nee en dan komt de opmerking van scheetklaar. Dat kwam, omdat je achterstevoren naar beneden gaat in voorover gebogen houding. En dan nog “dat het kabbelend kontwater te hard naar beneden gaat “. Even om aan te geven dat het zweten was, door de warmte en zeker ook de inspanning.

We kregen te horen van Els, die ons hoorde, wanneer we zo lachten, dat we voorzichtig moesten zijn. Haar zorg was, dat we niet goed keken, waar we liepen. Dat was meteen de reden, dat we niet zo hard gingen, want dan stonden we wel stil. Dat kon overigens ook niet anders.

Na de tocht hebben we bij een hotel een kopje koffie gedronken en de groep die het verst was doorgelopen, voegde zich al snel bij ons.

Het was al met al een enerverende dag. Eén auto tankte benzine in plaats van diesel, wat gelukkig snel en goed werd verholpen. Daardoor waren ze wel later in ons onderkomen.

Een andere auto werd aangehouden door de politie, omdat links af slaan over een doorgetrokken streep, naar ons onderkomen verboden is. Het bleef gelukkig bij een waarschuwing.

We zijn naar ons onderkomen Finca el Moralejo gereden. We hebben ons opgefrist en werden verrast met een heerlijke barbecue. Het eten  is heel erg goed klaar gemaakt.

Sommigen zijn terug gegaan naar hun appartement en anderen keurden de whisky die was gehaald of een kopje thee.

Wel op tijd naar bed, want morgen om 07.00 staat het ontbijt klaar.

 

Donderdag 4 oktober

Vanmorgen was iedereen inderdaad om 07.00 bij het ontbijt. En er werd weer een lunchpakketje klaargemaakt. Acht uur waren de auto’s onderweg met onze captain Els voorop en Edwin als achterste wagen naar Caminito del Rey.

We reden met vijf wagens in kolonne en dat ging heel goed. Het was nog een half uur lopen naar Caminito, door een tunnel van ongeveer 500 meter. We hadden hoofdlampjes meegenomen en daar konden we nu gebruik van maken.

We waren er drie kwartier eerder dan gepland. De afspraak was om 10.00.

Het fijne was, dat we meteen door mochten lopen.

Allemaal een luizennetje om en daarna de helm. Om 09.40 begonnen we aan een toch makkelijke en ontspannen tocht.

Er zit een hele geschiedenis aan vast.

Het is een gebied met waterkrachtcentrales, zoals eerder vermeldt. Het gaat nu om een heropend kloofpad, op nieuw geconstrueerd van 2011-2015. Het oude pad werd in 2007 gesloten, omdat het te gevaarlijk was geworden om te belopen. Er gebeurden veel ongelukken. Het pad loopt langs enorme wanden en verbindt de kloven ook aan elkaar. Op You Tube staan filmpjes ervan.

Nu is het toeristisch. Voorheen diende het ook als een vervoersweg, voor de bevolking in de omliggende gehuchten. Het pad is 3 km. lang. Koning Alfons III maakte in 1921 gebruik van het pad, om de opening van de stuwdam Presa del Conde de Guadalhorce, bij te wonen. Sindsdien heet het Caminito del Rey.

Het pad werd in eerste instantie gemaakt om het onderhoud aan de verschillende waterkrachtcentrales te vergemakkelijken.

We hebben de gaten van het oude pad gezien, het was soms springen van het ene punt naar het andere punt. Ook dat ging vaak mis. Er stond zelfs een boete op van €2000, -, wanneer je het pad toch ging bewandelen.

Ook dat weerhield men er niet van, om toch deze onderneming aan te gaan. Uiteindelijk is men het pad gaan herstellen. Nu is het easy going en veilig om deze wandeling te maken.

Het was een adembenemende tocht. Die alleen gedaan kan worden, wanneer er niet te veel wind is.

Aan het einde van de tocht, liepen we via een aangelegde brug, die door ijzeren draden aan de rotswanden is bevestigd. Van de ene immense berg, naar de andere. Daar waaide het. Er mogen ook niet meer dan tien mensen op de brug. Het loopt over de rivier en dat is zo mooi. Je hebt de neiging om te blijven staan.

Helaas, ook aan deze tocht is er een einde en we zijn met bussen terug gebracht naar de parkeerplaats, waar onze auto’s staan. Weer een stukje lopen, voor een kopje cortado en koffie in restaurant El Kiosko. Terug naar de auto en met drie wagens op zoek naar een Mercado. Via Google, zagen we dat er eentje was in het plaatsje Ardales. Wij zijn daarheen gereden met onze captain voorop.

Ardales is gevonden en ook de Mercado, die was zo klein, dat we daar bewust aan voorbij gereden zijn. Het plaatsje had nauwe straten met scherpe bochten en natuurlijk ook scherp omhoog en naar beneden. Het was weer een uitdaging voor onze chauffeurs om daar goed doorheen te manoeuvreren.

Els zette de auto aan de kant van de weg en we besloten om naar huis te gaan, want dit ging te lang duren.

En aldus geschiedde. Onderweg zei ik tegen Jeanne dat we misschien wel een Mercado zouden zien, waarop ze zei, “ Dit is eerder een weggetje voor een kudde geiten”. En inderdaad, het was nauwelijks gezegd of we reden zo tegen een kudde geiten aan. Het was zo leuk om te zien.

De honden hadden de kudde onder controle en de herder is een moderne, want die zat in een auto.

Op een gegeven moment draaide Els een parkeerplaats op, omdat Rene V. een Mercado had gezien.

Het is gelukt om nog een fles whisky te kopen, met wat chocola en nootjes.

En dan nu naar huis. Om 15.30 zijn we met onze auto ( Jeanne, Peter, Edmond, Henk en mijzelf ) naar het zwembad gereden. Het was even doorkomen, omdat wij zelf zo warm waren. Algauw waren we met z’n tienen aan het zwemmen. Het was heerlijk, om andere spieren te gebruiken.

Opwarmen in de zon en weer terug met de auto. Het zwembad lag lager dan ons onderkomen en met slippertjes onze weg bewandelen dat ging echt niet, vonden we. Douchen en bijkomen van de dag, lezen, schrijven, koffie drinken of een borrel. Het was een rustig en genoeglijk uurtje, omdat iedereen met zijn eigen ding bezig was.

We vertrokken om 19.40 richting restaurant en hebben weer heerlijk gegeten. Dit keer was het Mexicaans, met muziek en tequilla. Na het eten ging Henk vast naar boven om de spullen voor de wijn – en whiskey proeverij klaar te zetten. Onze filmer Peter is ook vinoloog, daar boffen we mee.

We kregen een uitleg over het proeven van de wijn en hoe lang wijn in een vat ligt en wat dat met de wijn doet.

Daarna was de whisky aan de beurt, daar deed niet iedereen aan mee. De venkelthee kwam ook op tafel met chocola.

De pret is weer groot geweest. Om klokslag 24.00 was het klaar, opruimen en naar bed.

Het is een fantastische en lange dag geweest.

 

Vrijdag 5 oktober

Ik was vroeg op en ben buiten op het terras gaan zitten. Het was nog donker en heerlijk om het dag te zien worden. Her en der hoorde je wekkers gaan. En Edmond kwam er bij zitten.

Het is heerlijk wakker worden zo.

Ons huis San Jacinto, ligt het hoogst. We lopen iedere dag 300 meter heen en ook weer terug naar het restaurant. Minstens twee keer op een dag. Dat is niets, zou je zeggen. Het is wel Andalusië.

Schuin zigzaggend met scherpe bochten naar beneden en ook omhoog. En we raakten er niet aan gewend. Na het ontbijt waren de armen vol met lunch en flessen water. Na het diner, was het pikdonker en sommigen hadden wijn op. Er waren wel groene lampjes langs de weg, die lieten alleen zien, hoe te lopen. Gaven onvoldoende licht. Ik vond het een uitdaging om boven te komen.

Vandaag gaan we naar Ronda en daar eten we ook vanavond.

We waren er om ongeveer 12.15 en zijn eerst koffie gaan drinken. De meesten hadden een “cortado”, spaanse koffie. Rene V niet, die nam warme chocolademelk. Zijn kopje was zo vol met warme melk, dat het overstroomde met roeren.

We zijn gaan wandelen, buiten Ronda om. Je ziet door de poort, wanneer je beneden in het dal staat, het stadje door de oude brug heen. Later na het restaurant staan we op deze brug, die dan vanaf de bergwanden verlicht wordt.

Terwijl we naar beneden liepen, gleed Peter M. uit over de losse stenen. Hij is even duizelig geweest en moest wat bijkomen, verder gelukkig alleen een geschaafde elleboog.

Maar goed, het is toch even schrikken. We zijn gaan Picknicken bij een waterkrachtcentrale.

Vanaf onze picknickplek keken we naar deze rots met een door erosie onstaan kijkgat. Dit noemen ze een ketelhengsel. Dan zie je wat natuurlijke elementen toch weer kunnen doen.

En weer verder. Deze wandeling was redelijk makkelijk, vergeleken bij de andere klimwandelingen.

We liepen weer na een prachtige route terug naar het nieuwe gedeelte van Ronda.

Elly werd ingehaald door een Spaanse lange, knappe man. Wel jonger. Elly wilde hem wel inhalen met de stokken en het was wel omhoog. Misschien dat het daardoor niet lukte. In ieder geval, kwam Elly er niet voorbij en de man had er wel plezier in en wij ook, want het was net een slap-stick.

Er was nog een kans. Een veel oudere man. Die had weer geen schijn van kans tegenover Elly.

Arme man.

We wilden wat gaan drinken en zijn gaan zitten op een terras, daar waar het nog leeg was.

De man zag ons en vertelde ons niet te kunnen helpen, want hij was “home alone”, zoals hij vertelde.

Humor natuurlijk. Wij wilden alleen wat drinken en niets eten. Dat hielp. We konden alsnog bestellen.

Na het drinken zijn we teruggelopen naar het oude gedeelte en hebben de stokken ingeleverd bij Els. En we hebben ons omgekleed in de auto,

Vanaf dat moment viel de de groep uiteen in kleine groepjes. Omdat de interesses divers zijn. Wij liepen met ons zevenen en ons groepje hoorde op een gegeven moment Spaanse gitaarmuziek. Dit werd live gespeeld. We waren het er met ons zevenen over eens, dat we een wit wijntje of anders hadden verdiend en dat hebben we gedaan, al genietend van het weer, de sfeer en van elkaar.

Om 20.00 werden we bij Casa Maria verwacht. Iedereen was op tijd. We hadden boven een eigen zaal, waar we prima in pasten. Alleen…….het was warm en er was kermis.

Klaus zat tegenover mij en ging regelmatig naar buiten, om bij wijze van spreken te roken.

Ofwel een luchtje te scheppen. Met raam dicht was het erg, met raam open nog erger, want de kermis was alles overheersend met muziek. We zaten er nog geen 50 meter vanaf. Het eten was heerlijk, wel veel te veel.

Om 22.45 hebben we afgerekend en zouden de naar de auto’s lopen.

Niemand wist, dat er nog gewandeld zou worden, naar de oude brug, waar ik het eerder over had. Dat was zeker nog een half uur lopen.

Peter, onze filmer, wilde daar nog foto’s maakten, omdat de oude brug dan verlicht is, van de rotsen af. Heel erg mooi, inderdaad en de moeite waard. En ook goed voor de spijsvertering. Omdat het niet bij iedereen bekend was, waren drie chauffeurs bezig om naar de auto’s te lopen. Die moesten weer terug. Sommigen waren hen gevolgd en die konden op rasse schreden weer terugkeren. Wat niet zo gemakkelijk ging meer.

Er was wat irrititatie. We zijn toch allemaal gegaan, gelukkig. Om 24.00 zijn we in de auto’s gestapt. De inwoners van San Jacinto hebben thee gedronken en de chauffeurs een whisky.

En we hebben Els van flink wat knuffels voorzien. Hoogste tijd om naar bed te gaan.

Na vandaag is het me niet meer gelukt om vroeg op te staan en de zon op te zien komen.

Het was weer een fantastische dag. En lang vooral.

 

Zaterdag 6 oktober

Vandaag zijn we route 16 gaan doen, in het boekje van Rother.

Omdat het gisteren erg vroeg in de nacht was geworden, hadden we vandaag een ontbijtinloop vanaf 08.30. We vetrokken wel om 10.30.

Alle dagen zijn bijzonder, maar vandaag qua klauter en klimweg, was het pittigst en het leukst.

De zon klom als een gele bol, boven de bergen. Zichtbaar vanuit ons terras. Om 10.30 vertrokken we naar weer een ander gedeelte van “ Sierra de Las Nieves”. Mapa del Parque Naturel. We gaan de Enamorados beklimmen. Het is precies zo als ik het schrijf.

Het was in ieder geval weer een heen en weertje, zoals we de afgelopen dagen ook hebben gedaan.

We liepen naar Puerto Saucillo.

Onderweg zijn we een Los Pozos de Nieve tegen gekomen. Lang geleden, voordat de koelkasten er waren, werd er op deze manier ijs gemaakt.

Wanneer het sneeuwde werd dat opgevangen dat werd aangestampt, zodat je ijs kreeg. Als tussenlaag kwam er groen en aarde tot de volgende sneeuwlaag

De wandelpaden waren vol rotsen. Goed uitkijken, hoe de voeten neer te zetten.

Het was meteen pittig en dan is het heerlijk, om onderweg weer te kunnen picknicken.

Onze filmer Peter was al een tijdje uit ons beeld. Andersom is dat zeker niet het geval, want na enig roepen van Edwin, overigens zonder succes, was daar ineens de drone. Die was meegenomen door Peter en nu werden we dan gefilmd. We zijn best benieuwd naar het resultaat.

En weer verder, het was weer een prachtige tocht, vanwege het magnifieke uitzicht en daar zie je ineens een puist te voorschijnkomen. Eentje waarvan je denkt, daar zullen we wel niet op gaan.

Althans, dat dacht ik. Zo zag het er uit. Daarom heb ik er geen foto van.  Maar ja, het boekje gaf aan, de laatste 150 meter met handen en voeten klimmen en klauteren.

En wanneer het er staat, dan doe je dat. Vier gingen er niet mee omhoog, de rest wel

Handen en voeten inderdaad. Goed kijken, hoe dat te doen, beetje zigzaggen en alleen de rotsen pakken, niet de struiken, een en al harde stekels.

Bovenop was het fantastisch.

En dan weer terug. Dat was ook lastig, ook heel erg leuk.

Dezelfde weg weer terug. Naar beneden gaat sneller, dan naar boven.

We hebben vandaag 750 meter geklommen en zaten 1775 meter hoog.

Daarna hebben we nog wat boodschappen gedaan. Onderweg zijn we twee auto’s kwijt geraakt, die waren al naar huis gegaan.

Na de overheerlijke zalm, is er inmiddels de traditie van wijn proeven en whisky, voor diegene die willen.

 

Zondag 7 oktober

Vandaag doen we rustig aan, althans dat was de gedachte. We zouden niet meer dan anderhalf uur lopen. Het is drie uur geworden en het was 30 graden.

Het ontbijt was om 08.30 en om 10.30 vertrokken we naar het plaatsje El Bugro. We hebben de auto’s neergezet bij café/restaurant El Yoni. We zijn vertrokken en algauw was het lastig om verder te gaan.

We lopen hier over een muur, die ons van de ene naar de andere kant brengt.

Het was even klimmen om er te komen. En het was zoeken naar de juiste weg.

We zijn uitgekomen bij een Levada, zo noem ik het maar, want dan weet iedereen waar ik het over heb en zijn verder gelopen langs smalle randen. Gelukkig geen enge afgronden dit keer. Niets aan de hand. We kwamen bij een klein meer terecht en over keien in het water, liepen we naar de overkant. Het was niet diep, alleen de schoenen werden nat.

Het was te vroeg voor de picknick en zijn daarom verder gaan lopen. Een leuke picknick plek hebben we niet gevonden en gezien de tijd zijn we ergens gaan zitten.

We zijn terug gaan lopen en om 14.30 waren we weer thuis. Dit was een wandeling, om het wandelen. En pakte iets anders uit, dan gedacht. Dat mag de pret niet drukken.

Een aantal van ons zijn gaan zwemmen, slapen, bommetje natuurlijk en weer zwemmen. Of lezen of iets voor jezelf doen.

Peter, de beheerder kwam de bestelde drankjes naar beneden brengen, wat heel fijn was.

Terug naar het restaurant, daar hebben we nog een drankje besteld.

Omdat Lenneke zo verschrikkelijk onder de muggenbulten zat en ze open gaan, zei de vrouw van de beheerder, dat het beter was om naar de dokter te gaan.

En dat is gebeurt. Lenneke blijkt de waterpokken te hebben. Mag niet vliegen, vanwege besmettingsgevaar voor anderen. Dat is toch wel schrikken. De verzekering is gebeld en morgen weten we meer. Douchen en het was om 20.00 weer tijd voor de maaltijd.

En natuurlijk verder met onze vinoloog en de wijn en uiteraard de whisky. Weer een prima dag.

 

Maandag 8 oktober

Vanmorgen zijn we om 10.00 vertrokken. De meesten van ons hadden regenjasjes bij zich, want het zou kunnen gaan regenen.

We zijn met de auto naar Puerto Martines gereden.

We hebben de auto’s daar geparkeerd en hebben onze eerste rondwandeling deze week kunnen maken. De Sendero Camino de la Dehesa. De tocht was 16 km lang en ook nu hebben we 800 meter geklommen. De rondwandeling begint met een oude Romeinse weg, die al klimmend omhoog loopt.

Voor koffie was het nodig om extra omhoog te lopen, wat we er wel voor over hadden. Het leuke was, dat René v O op gebak trakteerde.

We zwaaien hier naar Louise, die thuis was gebleven, samen met Lenneke. Lenneke vanwege de waterpokken en Louise had net goed nieuws gekregen omtrent haar man. Wilde thuis het telefoontje afwachten

Verder met de tocht.

Zoals gezegd, we klommen 800 meter. Zigzaggend door bosachtige paden met keien.

Het was prachtig en het was zweten, omdat het vochtig was. Het is niet gaan regenen gelukkig, maar het was wel drukkend. Het kabbelende kontwater kwam weer ter sprake.

Eenmaal op 19 meter van de top zijn we gaan lunchen. We waren ook op de helft van de tocht.

Na de lunch, zijn we verder gaan lopen en op een gegeven moment kwam je bij een bocht en waarook de bomenrij ophield. Hier was een adembenemend uitzicht. En dat bleef zo, tot bijna aan het einde van de tocht. We moeten hard werken om boven te komen. Het is de moeite waard, omdat de beloning zo groot is. We hebben veel gezien en het is iedere keer weer een verrassing. Het is zo fantastisch mooi

Onderweg naar beneden kwamen we ook een kudde geiten tegen, met de herder uiteraard weer in de auto, zoals de vorige keer.

Om 17.00 waren we terug bij ons huis en hebben we eerst wat gedronken met ons allen.

Vanavond hebben we dan onze laatste avond met Tapas en Flamengo danseressen. Het was erg lekker en leuk. De eerste ronde dansten Lenneke en Paulien mee, op uitnodiging.

De tweede ronde, waren het Jeanne en Karin en tot slot de polonaise. Daarna hebben we de rest van de whisky, de wijn en de hapjes opgemaakt. Voor zover dat lukte. Tot de 12 in de klok kwam. Opruimen en naar bed. Geweldige dag geweest.

We raken wel wat vermoeid.

 

Dinsdag 9 oktober

Helaas is het vandaag de laatste dag en nemen straks afscheid van ons huis San Jacinto

Standaard om 08.30 naar het ontbijt daarna de koffers inpakken.

Lenneke is met Els naar de dokter geweest, voor een fit to fly, ofwel toestemming om te vliegen. Het bleek dat de dokter pas vanmiddag om 14.00 er zou zijn. Daar wilde Els niet op wachten.

Alle blaasjes waren ingedroogd, zeker in het gezicht. Met een lange broek en blouse met lange mouwen moest het lukken. Het risico werd genomen. Bovendien waren er erg veel zandvliegjes aanwezig. Hele kleine mugjes die rode, irritante bultjes veroorzaakten. En ook pijnlijk waren. Vooral de kamers aan de zonkant hadden er last van. Ik denk dat tweederde van de groep onder de rode bultjes zat. Lenneke was niet eens een uitzondering meer.

We konden daardoor om 11.00 vertrekken. Eerst hebben we ons laatste kopje koffie gedronken bij Peter en zijn vrouw. We hebben het zo zo fijn gehad, met fantastisch eten, iedere avond.

Het ontbijt en de lunches, die we zelf klaar maakten en meenamen.

Niets was teveel.

Lize en René vertrokken even na negenen naar Ronda en vandaar uit naar Sevilla. Zij blijven daar nog voor een week. De rest van de groep vertrok naar Malaga.

Het was nog een hele tour om in Malaga een parkeergarage te vinden. Vooral, omdat er aan veel wegen gewerkt wordt.

Eenmaal uit de parkeergarage vielen we uiteen. Ieder ging zijn eigen gang.

Een groepje ging tapas eten. Een ander groepje bezocht het oude gedeelte of er waren er ook, die gingen shoppen.

Om 16.30 was het weer verzamelen bij de parkeergarage. We zijn naar de rental return gereden. Els en Klaus waren zo klaar. Zij hoefden alleen de sleutels in te leveren.

De auto van Edwin moest nog gevuld worden met diesel, de auto van Henk reed er achter aan.

We hebben drie rondjes gereden. Om te tanken. Daarna, om in de parkeergarage te komen. De juiste ingang was geblokkeerd, waardoor we er niet in konden en een andere ingang namen. Dat was niet de juiste. Dan eerst weer betalen en een kaartje halen om er uit te komen.

Weer een rondje en drie keer is scheepsrecht, nu ging het goed. De andere groep, stond al drie kwartier te wachten voordat we allemaal bij elkaar waren.

De koffers afgeven, inchecken en kijken of er nog wat gekocht kon worden. Of iets anders.

We konden om 19.35 boarden. Kennelijk ging dat heel snel, want om 19.50 vertelde de Piloot dat hij wilde vertrekken.

We hebben een hilarische uitleg gekregen, over hoe het zwemvest te gebruiken, het zuurstofmasker, etc. Dit hebben we nog nooit meegemaakt. Het was de ene lachsalvo, na de andere en er werd geapplaudisseerd.

Om 20.00 zaten we in de lucht.

Het was een prima vlucht. De koffers hadden we weer in no time terug en helaas afscheid nemen van elkaar.

We hebben een heerlijke vakantie gehad, met goed en vrolijk gezelschap.

In en op een prima locatie, met als gasten de zandvliegjes.

Diegene die nog niets hadden, kregen dat alsnog in Nederland, als een leuk aandenken.

 

Els en Edwin, dank jullie wel, voor deze vakantie.

 

Hij gaat als bijzonder in de boeken en ik heb het idee, dat we ook iedere keer weer een stapje verder gaan.